De zegenrijke taak van moeders

Regelmatig wordt in Nederlandstalige kranten en tijdschriften over vrouwenrechten gesproken. Beïnvloeden die ook ons denken? Sinds vele jaren beleven we in ons land de zogenaamde emancipatie van de vrouwen. Rechtsgelijkheid, gelijkstelling, vrouwenquota… je treft ze allemaal aan. Ondertussen worden vrouwen bij sollicitaties vaak naar voren geschoven. Vandaag de dag spreekt men dan vaak over geslachtsgelijkheid. Alsof het gelijkheid is als mannen en vrouwen hetzelfde werk doen en zouden willen doen…

Jonge vrouwen en moeders

Jonge vrouwen moeten zich vandaag verdedigen als zij na het huwelijk overwegen of ze nog wel een betaalde baan willen. ‘Hoe zielig moet je leven dan wel niet zijn?! Dat is toch verschrikkelijk saai’, moeten ze dan als gelovige vrouwen aanhoren. Vandaag de dag moet je je niet verdedigen als je gaat werken, maar als je ervoor kiest om thuis te blijven. Vrouwen en echtparen die door Gods zegen mogelijk graag enkele kinderen willen krijgen en aan wie God nageslacht schenkt, moeten al veel jaren constant verantwoording afleggen voor die keuzes; ze staan onder druk. Iets soortgelijks moeten jonge moeders vaak na de ‘babypauze’ horen. Hoe korter het zwangerschapsverlof, des te voorbeeldiger; die indruk krijg je soms tenminste. 25 jaar geleden maakte ik in Frankrijk al mee, dat het onder gelovige vrouwen de gewoonte was om de kinderen na 6 maanden – soms na 3 maanden, natuurlijk ook na één jaar of 2 jaar – naar de crèche te brengen en hun betaalde baan weer op te pakken.

Maatschappelijke ontwikkelingen vervagen

In onze maatschappij ben je ‘niet meer van deze tijd’ als je niet snel weer aan de slag gaat. Deze maatschappelijke discussies hebben grote invloed, ook op de gelovigen. Enkele jaren later komen deze maatschappelijke ontwikkelingen ook bij ons als gelovigen onherroepelijk aan.

Wat een verlies is dat voor de plaatselijke gemeenten, voor de gelovigen, voor de gezinnen, voor de echtparen! Natuurlijk kun je niet zeggen dat het naar Gods Woord zonder meer verkeerd is als beide jonge huwelijkspartners werken. We weten dat Aquila en Priscilla allebei werkten – hoewel blijkbaar van thuis uit. Maar velen weten uit eigen ervaring – en zeker weten wij het vanuit de zielszorg – dat zo in veel gevallen een huwelijk al vanaf het begin onder grote druk komt te staan. Boodschappen doen, de huishouding: alles moet naast de baan gedaan worden, ’s avonds, in het weekend of in de vrije tijd. Wat komt hierdoor onder druk te staan? Gemeenschappelijke huwelijkstijd, mogelijkheden om de gelovigen ter plaatse te bezoeken, kansen om andere (jonge) gezinnen behulpzaam te zijn die met één kind of met twee of meer kinderen elke ondersteuning en gemeenschap goed kunnen gebruiken. Er zijn vaak meer dan genoeg mogelijkheden.

De Brief aan Titus

Wat schrijft de apostel Paulus aan Titus? Hij moest de oudere zusters vermanen ‘opdat zij de jonge vrouwen inscherpen hun mannen en hun kinderen lief te hebben, ingetogen te zijn, kuis, huishoudelijk [of beter: huiselijk], goed en aan hun eigen mannen onderdanig, opdat het Woord van God niet gelasterd wordt’ (Titus 2:4-5).

Het is intussen not-done – ook onder Christenen – als jongere en oudere vrouwen met huiselijke taken bezig zijn. Maar God wil dat graag zo. En tenminste als er kinderen zijn, is het de duidelijke opdracht van de moeders zich om de kinderen te bekommeren en hen niet zomaar in handen van crèches, kindermeisjes of andere personen toe te vertrouwen. De moeders wordt opgedragen deze taak niet te delegeren, ook niet aan andere zusters (we spreken uiteraard niet over tijden van overmacht of ziekte). Dit is daadwerkelijk een vraag van gehoorzaamheid. Maar het is wél een beslissing voor een zegenrijk leven! Op deze manier zullen (jongere) zusters en moeders, echtparen en gezinnen veel zegen ontvangen.

Zelfverwerkelijking

Er mogen veel redenen zijn om zichzelf te ontwikkelen, carrière te maken en je eigen geld te verdienen. En waarschijnlijk zijn wij als mannen hier zelf ook schuldig aan, namelijk als we onze vrouwen soms ‘klein’ houden wat geld betreft. Maar wat levert zelfverwerkelijking op, als ik zo de Heere niet eren kan?

We hebben meer gelovige, geestelijke zusters nodig die een opdracht zien in het huwelijk, het gezin en de plaatselijke samenkomsten. In veel gevallen zijn daar veel taken te doen, zodat het een zegen voor ons allemaal is als de zusters deze veelvoudige, afwisselingsrijke, verantwoordelijke en belangrijke taken uitoefenen. De Heere zal dat rijkelijk belonen!

Manuel Seibel