Germanwings…
Op 24 maart 2015 verongelukte vlucht 4U9525 (een Airbus A320-211) van Lufthansa’s dochteronderneming Germanwings op weg van Barcelona naar Düsseldorf. Het vliegtuig sloeg na een acht minuten durende afdaling te pletter in de Zuid-Franse Alpen. Alle 150 mensen aan boord van het vliegtuig kwamen om het leven.
Stel je voor: op 6 april van hetzelfde jaar ging ik uitgerekend aan boord van vlucht 4U9334 van diezelfde vliegtuigmaatschappij Germanwings van Düsseldorf naar Birmingham, om aan een Bijbelconferentie deel te nemen.
Hoe ga je met zo’n recente, ellendige gebeurtenis om? Er zijn drie mogelijkheden:
- Op het niveau van de gevoelens: een zeker onbehagen besluipt je. Onzekerheid, angst en soortgelijke gevoelens kunnen je overvallen.
- Op het niveau van het verstand: als we de statistieken erop naslaan en de frequentie van vliegtuigongelukken naast die van treinongelukken en auto-ongelukken met dodelijke afloop zetten, moeten we concluderen dat nog een neerstorting zeer onwaarschijnlijk is. Maar of dergelijke overwegingen voldoende zijn om de gevoelsmatige onrust te kunnen wegnemen?
- Op het niveau van geloof en vertrouwen: als Christenen mogen we in vertrouwen op onze Heere al onze wegen in het gebed in Zijn handen leggen. Als wij Hem willen volgen, dan mogen we erop vertrouwen dat Hij ons op de wegen waarop Hij ons leidt, ook bewaren kan.
Met dat alles weten we maar al te goed dat ongelukken, tragische gebeurtenissen, pijn en dood ook gelovigen treffen. Ieder van ons heeft in meer of mindere mate ‘van dichtbij’ dergelijke gebeurtenissen meegemaakt. Dan kan wel de vraag naar boven komen: waarom laat God dat hier, nu bij mij … toe? Ook hierop is het antwoord gecompliceerd.
Aan de ene kant moeten we toegeven dat wij als ‘kleine mensen’ en schepselen van de grote God het niet weten en geen definitief antwoord op deze vraag hebben. Ook Job krijgt van God op de vraag naar het ‘waarom’ geen direct antwoord. Vervolgens heeft God met ieder van ons een plan voor ons leven. Maar welke ‘rol’ daarbij bepaalde gebeurtenissen spelen, zullen we vaak pas in de eeuwigheid verstaan. Ten slotte leven wij in een wereld van zonde (en daarvan kunnen we echt niet God de schuld geven), die door leed, tranen en dood gekenmerkt wordt. Van deze gevolgen van de zonde zijn ook gelovigen niet ‘bevrijd’. De Heere weende aan het graf van Lazarus in het bewustzijn dat ook de Zijnen door dit ‘dal van tranen’ gaan.
Bij dat alles blijft Zijn genade er, die ons vergezelt.
Michael Vogelsang